Nu ben ik begonnen in het hiernaast staande boek. De cover sprak me aan toen ik het kocht en het verhaal ook. Het is letterlijk een dagboek van een joodse vrouw in oorlogstijd.
Toch leest het boek voor mij niet als een trein. Ik moet stoppen en dan een paar uur/dagen laten liggen voordat ik weer verder kan.
Ligt het aan het verhaal? Nee eigenlijk niet. Sterker nog. Het is een verhaal dat spreekt. Het is letterlijk een dagboek. Hélène laat haar gevoel spreken, maar laat soms dingen weg. Dingen die ook wij weg zouden laten, omdat het niet te begrijpen is, we denken dat we het kunnen onthouden of omdat het te erg is om te beschrijven.
Voor nu laat ik het weer even rusten en ik denk dat ik maar even verder ga ik een ander boek waar ik al in begonnen was. In eerste instantie zou dat boek namelijk een slaapboek worden. Een boek dat naast mijn bed op mijn nachtkastje zou liggen en waarin ik zou verdwijnen om te kunnen slapen. Het is anders gelopen. Elke ochtend nam ik het boek weer mee naar beneden, omdat ik het niet waardig vond dat het boek daar de gehele dag blijf liggen. Nu zal je je afvragen om welk boek het gaat. Nou ik ga verder in "De Engelen van het Apocalyps" van Eduard Spohr.Toen ik op Goodreads schreef dat ik in dit boek ging beginnen, gaf hij mij vriendelijk een Twitterbericht met daarin de melding dat hij hoopte dat ik er van zou genieten. Een Twitterbericht? Ja mijn Goodreads staat gekoppeld aan mijn Twitteraccount en zou heeft hij mij gevonden. Hij zal wel benieuwd zijn wat ik er van vind. Dus ik ga hierin maar snel verder, want de eerste pagina's startte al best goed.
En wat betreft Oorlogsdagboek 1942-1944? Daar zal ik over een paar dagen vast wel verder in gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten